En toen was Peerke weer terug in Nederland.. Torino 2006, in één woord: “GE-WEL-DIG!!”.
Donderdagochtend om 9 uur vertrokken uit Veldhoven, Emile opgepikt op Eindhoven CS en toen koers gezet richting Lausanne, waar we een hotel gereserveerd hadden voor de donderdagnacht en de vrijdagnacht. Alles verliep volgens plan, en rond 17.30 uur waren we in Lausanne in het hotel. Nadat we ingechecked waren, zijn we het centrum ingegaan en hebben daar wat gegeten in, heel toepasselijk, een restaurant ‘Athens’ genaamd. Daarna terug naar het hotel, want de ochtend erop was het weer vroeg dag.
Op vrijdagochtend vertrokken we rond 6 uur naar Turijn, en om half 10 naderden we Turijn. Nadat we de auto geparkeerd hadden, zijn we eerst richting ‘Medal Plaza’ vertrokken. Toen we dachten dat we er waren (groot plein met hekken, lampen e.d.) zijn we de bus uitgestapt, maar toen bleken we voor het Canadian House te staan, waar ‘Vancouver 2010′ gepromoot werd (mooie blokhut trouwens, nieuw?). Toen te voet door naar de plek waar de Olympic Store zat, daar een zeer goede bak cappuccino gehad, toen onze creditcards over hun limiet gejaagd, en met tassen vol daar weer vertrokken. Op naar Medal Plaza.
Zoals je wel kon verwachten, was Medal Plaza hermetisch afgesloten. Op zich jammer, maar je kon door de plastic omheining toch goed het plein bekijken. Maar er een stap op zetten: Vergeet het maar!
Toen op ons gemak naar de Oval Lingotto gegaan, waar smiddags het schaatsen zou beginnnen. De beveiliging was hetzelfde als in Athene, dus: Zakken uitladen, tassen door een scanner, gefouilleerd worden, paraplu achterlaten (welke nadien nog gestolen is ook) en dan mocht je het terrein om zo het pand te kunnen betreden.
Eenmaal binnen onze plek proberen te zoeken, maar toen: “Da’s pech, plek weg”. De plaats waren onze stoelen waren, stond een megascreen. Gelukkig werd dit probleem netjes opgelost, en hadden ze plekken van de perstribune afgehaald, en die voor ons gereserveerd. Dus wat alle Nederlanders op TV zagen, zagen wij live; we zaten 4 rijen onder Mart Smeets en Ria Visser.
Over onze grote vriend Mart Smeets gesproken: Ik weet het niet, maar het lijkt echt net alsof het hem allemaal geen ene flikker kan interesseren. In tegenstelling tot Ria (wie inmiddels zijn bedgenote bleek te zijn geweest in Lake Placid), heeft Mart tijdens de wedstrijden geen oog op de baan geworpen. En of zijn opmerking ‘Ook hier in de Oval kan je merken dat het carnaval eraan begint te komen’ nou alleen op ons sloeg of niet, doet er verder ook niet toe. Toch jammer dat mensen waarvan je nogal een hoge dunk hebt, in het echt heel anders blijken te zijn.. Vandaar juist mijn respect voor Humberto Tan, toen ik hem bezig zag in Athene 2004 tijdens de finale dameshockey. Die gast stond gewoon lekker met zijn beide voeten op aarde, was heel reeël en gaf ‘zijn fans’ ruimschoots de tijd om hem te fotograferen buiten de uitzending om. Ook had hij tenminste manieren om te vragen van ‘Ja, als ik straks in de uitzending zit, dan mag je gerust foto’s maken, maar zet alsjeblieft de flitser dan even uit’. Ook in het Holland House kon hij heel normaal doen en zich onder de menigte begeven. Maar genoeg hierover 🙂
De wedstrijd zelf: Een groot geweldig schouwspel! Ik was eerst een beetje sceptisch over het feit dat de 10.000 meter de langste afstand was, met wellicht te weinig actie, maar mijn vooroordelen zijn wederom verdwenen, en mijn regel welke ik in 2004 heb mogen ondervinden, gold voor deze wedstrijd ook weer: “In het echt is het of veel spectaculairder, of het valt juist erg tegen”. Het begon al met de rit van onze NL-Belg Veldkamp; hij werd continue aangemoedigd door de hele oranje menigte. Daarna Bob de Jong, met een geniale rit: Vlakke tijden en een eindtijd van 13.01.57 . Helaas voor Sven, Chad en Carl bleek uiteindelijk. Sven liet het versloffen, maar deze jongen is nog jong zat, en met een beetje geluk kan hij nog wel 3 spelen meemaken. Helemaal mooi was de strijd tussen Chad en Carl, zeker toen Chad stukje bij beter in begon te leveren en dat Carl steeds dichterbij kroop. En de uitslag: Bob goud, Chad Zilver en Carl brons. Al met al een mooie prestatie.
Na de flower-ceremony in de Oval, op naar het Holland Heineken House. In de wandelgangen van het stadion liep je zo diverse bekenden en Bekende Sporterstegen het lijf, zoals een Shani Davis, en de zus van Mr. Colgate. Natuurlijk weer veel te ver omgelopen (dat krijg je als je maar één wedstrijd bezoekt), maar uiteindelijk na 3x het treinstation van binnen en van buiten gezien te hebben, de juiste richting gevonden.
“Turijn, NS Zet Bussen In!”
Echt een geniale stunt van de NS, met een grote knipoog naar de problematiek die ze de laatste jaren in NL gehad hebben. Dus wij in de rij, hop weer televisie voor onze snufferd… Maar gelukkig gingen die mee in de bus voor ons. Helaas duurde ons geluk maar 15 minuten, want toen we uitstapten op ‘Holland Heineken House CS’ kregen we meteen weer die lampen van de camera in onze snufferd. Leuk dat SBS6 :S. In het HHH zelf was het goed druk, en voor eten mochten we zo’n 45 minuten wachten.. EN toen was het alweer tijd om terug naar Lausanne te gaan, aangezien we de ochtend erop naar het Biathlon gingen kijken… Jammer maar helaas, dus de huldiging hebben we aan ons voorbij moeten laten gaan.
Om iets voor 10en bereikten we de parkeerplaats waar de auto stond, helemaal doorweeks door de Turijnse regen, maarja dat boeide niet want de dag en de resultaten waren geweldig! Rond 2 uur snachts aangekomen in Lausanne, en om 6 uur weer fris en fruitig op om naar de bergen te rijden.
Uiteindelijk waren we om kwart voor 11 op de piste, en zagen de het laatste rondje van de Biathlon voor heren. Om 12 uur startten de dames, dus dat hebben we ook gekeken. Helaas is biathlon door het gebrek van voldoende informatie-schermen om het ‘circuit’ heen veel beter te volgen thuis dan daar.. Maar het was verder wel een leuke ervaring.
En toen richting Frankrijk, waar we in Dyon een hotel hadden geboekt om de nacht te overbruggen, en om zo op zondag fris naar Nederland te rijden. En nu: Carnaval!!